Choroba Alzheimera jest najczęstszą, nieodwracalną, postępującą chorobą neurozwyrodnieniową ośrodkowego układu nerwowego prowadzącą do otępienia. Pomimo prowadzenia bardzo intensywnych i wielokierunkowych badań nad opracowaniem skutecznej terapii nadal dysponujemy przede wszystkim leczeniem objawowym. Działanie leków prokognitywnych (inhibitorów acetylocholinoesterazy i memantyny) ogranicza się do niewielkiej poprawy zdolności poznawczych, jednak nie zatrzymują one choroby ani nie spowalniają jej rozwoju. Eksperymenty laboratoryjne oraz badania kliniczne prowadzone nad skutecznością przeciwciał monoklonalnych przeciwko różnym formom beta-amyloidu, którego depozyty w dużej ilości znajdują się w mózgu osób z chorobą Alzheimera, doprowadziły w ostatnich latach do zarejestrowania przez amerykańską Agencję Żywności i Leków dwóch leków (aducanumab i lekanemab) potencjalnie modyfikujących przebieg choroby u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami poznawczymi lub w początkowym stadium otępienia alzheimerowskiego. W badaniach klinicznych skuteczność obu przeciwciał okazała się jednak daleka od oczekiwań, jakie z nimi wiązano na etapie projektowania badań. W najbliższych miesiącach oczekiwana jest ocena lekanemabu przez Europejską Agencję Leków. Otępienie w chorobie Alzheimera poza pogarszaniem się sprawności poznawczej wiąże się również z obecnością zaburzeń zachowania i nastroju. W ich terapii zastosowanie ma wiele leków, pierwotnie zarejestrowanych w innych wskazaniach, których skuteczność w otępieniu jest różna. W artykule omówiono aktualne możliwości farmakoterapii zaburzeń poznawczych i zaburzeń zachowania u osób z otępieniem w chorobie Alzheimera.