Diagnoza różnicowa konwersyjnych zaburzeń mowy i dyzartrii jest klinicznie trudna, a literatura przedmiotu – uboga. W artykule przedstawiono opis pacjentki z zaburzeniami konwersyjnymi imitującymi dyzartrię poudarową. Scharakteryzowano wyniki analiz nagrań mowy 47-letniej chorej hospitalizowanej z powodu podejrzenia udaru mózgu. Oceniono: (1) sprawność motoryki warg i języka w niewerbalnych próbach ruchowych, (2) funkcje odruchowe, (3) siłę mięśniową (wstępna ocena kliniczna), (4) maksymalny czas fonacji, a także – w próbach językowych – (5) diadochokinezę i (6) artykulację. W celu wykluczenia afazji wykonano badanie przy użyciu polskiej wersji Frenchay Aphasia Screening Test. Wyniki potwierdziły brak afazji. Badanie neurologopedyczne wykazało normalizację motoryki niewerbalnej języka i warg oraz artykulacji. Obserwowano znaczne zróżnicowanie i zmienność nasilenia objawów zaburzeń motoryki niewerbalnej i mownej. Objawy zaburzeń były niespójne ze stanem ogólnomedycznym. W kontekście zaburzeń funkcji mowy badanie psychologiczne okazało się niewystarczające. Autorzy podkreślają konieczność interdyscyplinarnej współpracy w procesie diagnostyki zaburzeń konwersyjnych dotyczących mowy.