Cel: Celem pracy była ocena wczesnych efektów terapii manualnej u pacjentów z zespołem cieśni nadgarstka. Materiał i metody: W niniejszym badaniu pacjenci z potwierdzonym elektrofizjologicznie rozpoznaniem zespołu cieśni nadgarstka zostali poddani terapii manualnej. Terapię przeprowadzono u 41 osób, które zgodnie ze standardami IFOMPT (International Federation of Orthopaedic Manipulative Physical Therapists) uczestniczyły w jednej sesji terapii manualnej tygodniowo przez 5 tygodni. Siłę chwytu pacjentów oceniano za pomocą dynamometru, niepełnosprawność – za pomocą kwestionariusza DASH (Disability of Arm, Shoulder and Hand), a jakość życia – za pomocą VASEQ5D5L (Visual Analog Scale of the 5-level EQ-5D). Oceny dokonano przed pierwszą sesją terapii i tydzień po ostatnim zabiegu. Wyniki: Zaobserwowano istotną poprawę jakości życia i wyników oceny niepełnosprawności. Siła chwytu wykazywała tendencję do poprawy, jednak efekt był istotny statystycznie u pacjentów w wieku powyżej 50 lat. Nasilenie objawów (Carpal Tunnel 6, Douleur Neuropathique 4 i próg czucia powierzchownego oceniany za pomocą monofilamentu Semmesa–Weinsteina) znacznie się poprawiły. Nie stwierdzono korelacji między zmianą nasilenia niepełnosprawności wg kwestionariusza DASH a siłą chwytu. Wniosek: Terapia manualna znacząco poprawia jakość życia i zmniejsza niepełnosprawność kończyny górnej u pacjentów z zespołem cieśni nadgarstka.