LOGO
PL

Ocena zmęczenia, funkcji poznawczych i depresji w korelacji ze stosowanym leczeniem immunomodulującym w odniesieniu do łódzkiego rejestru chorych ze stwardnieniem rozsianym

Sylwia Janiak, Igor A. Bednarski, Andrzej Głąbiński

Affiliation and address for correspondence
Aktualn Neurol 2020, 20 (4), p. 166–172
DOI: 10.15557/AN.2020.0020
Abstract

Wprowadzenie: Stwardnienie rozsiane jest najczęstszą przewlekłą, zapalno-demielinizacyjną chorobą ośrodkowego układu nerwowego, dotyczącą przede wszystkim osób młodych. Przełomem w leczeniu choroby było wprowadzenie leków immunomodulujących, które wpływają na jej naturalny przebieg, jak również poprawiają jakość życia chorych. Cel badania: Stwierdzenie u chorych z postacią rzutowo-remisyjną stwardnienia rozsianego korelacji między poziomem zaburzeń poznawczych, zmęczenia i depresji a stosowanym leczeniem immunomodulującym. Materiał i metody: Materiał badawczy stanowiło 169 pacjentów z postacią rzutowo-remisyjną stwardnienia rozsianego (rozpoznanego zgodnie z kryteriami McDonalda z 2010 roku). Badanych podzielono na dwie grupy: grupę badaną – chorych w trakcie leczenia immunomodulującego (n = 132) oraz grupę kontrolną – pacjentów, którzy nie otrzymywali takiego leczenia (n = 37). Zastosowano następujące metody: wprowadzenie chorych ze stwardnieniem rozsianym do rejestru – ankieta RejSM; ocena przy użyciu Inwentarza Depresji Becka (Beck Depression Inventory, BD-II); ocena funkcji poznawczych badanych za pomocą Krótkiej Skali Oceny Stanu Umysłowego (Mini-Mental State Examination, MMSE); ocena jakości życia przy wykorzystaniu skali FACIT-F (Functional Assessment of Chronic Illness Therapy – Fatigue; FACIT Fatigue Scale, FFS). U pacjentów z obu grup wykonano testy (BD-II, MMSE, FFS) w dwóch punktach czasowych: na początku badania (I) oraz po 12 miesiącach (II). Wyniki: Test post-hoc (Tukeya) wykazał spadek punktacji w skali BD-II i w skali FACIT-F istotny statystycznie tylko w grupie badanej. Porównanie wyników w skalach Becka, FACIT-F oraz MMSE dla poszczególnych grup lekowych wykazało, że stosowanie interferonu beta powoduje istotną redukcję w zakresie zarówno depresji (p < 0,0001), jak i zmęczenia (p < 0,0001) między badanymi punktami czasowymi. Wyniki w skali FACIT-F były istotnie różne pomiędzy badanymi punktami pomiarowymi w grupie osób leczonych octanem glatirameru (p < 0,0001). W przypadku oceny przy użyciu skalą MMSE pacjenci w trakcie leczenia immunomodulującego nie różnili się istotnie między sobą na początku i na końcu badania (p = 0,1210). Wnioski: Wyniki prezentowanych badań wskazują, że stosowanie terapii immunomodulującej u chorych z postacią rzutowo-remisyjną stwardnienia rozsianego korzystnie wpływa na poprawę ich jakości życia i zmniejszenie objawów depresji.

Keywords
leczenie immunomodulujące, rejestr chorych ze stwardnieniem rozsianym (RejSM), funkcje poznawcze, depresja, zmęczenie

Oświadczam, że posiadam prawo wykonywania zawodu lekarza i jestem uprawniony do otrzymywania specjalistycznych informacji medycznych. Chcę zapoznać się z informacją z serwisu.