Wake-up stroke definiowany jest jako udar niedokrwienny o nieznanym czasie wystąpienia objawów, którego objawy neurologiczne – nieobecne przed zaśnięciem – ujawniają się po przebudzeniu. Takie udary stanowią około 20% (14–24%) wszystkich udarów niedokrwiennych. Wysoka częstość występowania udaru po przebudzeniu może mieć związek z dobową zmiennością częstości pracy serca i ciśnienia tętniczego, z procesem krzepnięcia, a także z epizodami migotania przedsionków, które są częstsze o poranku. Zwiększone ryzyko udaru w trakcie snu dotyczy fazy REM. Przeważającą grupą pacjentów z wake-up stroke są osoby chorujące na obturacyjny bezdech senny. Do niedawna wake-up stroke – z powodu nieznanego czasu początku i potencjalnego ryzyka krwawienia do mózgu – był traktowany jako przeciwwskazanie do włączenia leczenia reperfuzyjnego. Najnowsze badania wskazują, że wake-up stroke pojawia się tuż przed przebudzeniem. Pacjenci mogliby więc być kwalifikowani do leczenia reperfuzyjnego, co wpływałoby na poprawę stanu klinicznego.