Alkoholowy zespół abstynencyjny rozwija się u osób uzależnionych od alkoholu na skutek zaprzestania albo ograniczenia picia po okresie picia długotrwałego lub w dużych ilościach. Objawy odstawienne pojawiają się najczęściej po 6–8 godzinach od ostatniego spożycia alkoholu i osiągają szczyt po 24–72 godzinach. Typowo zespół abstynencyjny objawia się drżeniem, nudnościami, wymiotami, bezsennością, pobudzeniem i nadmierną potliwością. W powikłanym zespole odstawiennym mogą wystąpić napady drgawkowe (także gromadne), stan padaczkowy, ostra psychoza oraz – gdy omamom towarzyszy dezorientacja w czasie, miejscu i sytuacji – majaczenie alkoholowe. Powikłany zespół abstynencyjny rozwija się u około 10–15% pacjentów. Napady drgawkowe w przebiegu alkoholowego zespołu abstynencyjnego wyzwalane są w pniu mózgu i powstają w innym mechanizmie niż klasyczne napady padaczkowe. Złotym standardem leczenia alkoholowego zespołu abstynencyjnego z napadami drgawkowymi są benzodiazepiny, które wykazują wyższą skuteczność niż inne grupy leków przeciwdrgawkowych – przede wszystkim zmniejszają częstość drgawek w pierwszych 2 dniach od odstawienia alkoholu i znacznie obniżają ryzyko zgonu. Narzędziem pomocnym w podejmowaniu decyzji o włączeniu bądź zaprzestaniu leczenia jest Clinical Institute of Withdrawal Assessment for Alcohol scale (CIWA-Ar). Należy pamiętać, że przewlekłe stosowanie benzodiazepin w profilaktyce wtórnej alkoholowych napadów padaczkowych nie jest zalecane – ze względu na potencjał uzależniający tych leków i cięższy przebieg alkoholowego zespołu abstynencyjnego ze współuzależnieniem od benzodiazepin.