Wprowadzenie: Tętniaki segmentu ocznego tętnicy szyjnej wewnętrznej najczęściej leczone są wewnątrznaczyniowo, jednak embolizacja z użyciem spiral wiąże się z wysokim ryzykiem rekanalizacji tętniaka. Celem pracy było znalezienie radiologicznego markera zwiastującego rekanalizację – po to, by ułatwić wybór sposobu leczenia, tak aby ryzyko rekanalizacji było jak najmniejsze. Metody: Przeanalizowano retrospektywnie dane kliniczne 55 chorych z pękniętymi i niepękniętymi tętniakami segmentu ocznego tętnicy szyjnej wewnętrznej poddanymi embolizacji z użyciem spiral. Pomiary morfometryczne wykonano w oparciu o modele 3D tętniaków wygenerowane z badania angio-CT przeprowadzonego przed embolizacją. Wymiary i objętość tętniaka zmierzono na podstawie obrazów uzyskanych w angiografii subtrakcyjnej. Skuteczność początkowego leczenia wewnątrznaczyniowego określono za pomocą zmodyfikowanej klasyfikacji Raymonda Roya bezpośrednio po embolizacji i podczas kontrolnej angiografii subtrakcyjnej. Rekanalizację określono jako ponowne lub większe wypełnienie tętniaka kontrastem, w porównaniu z pierwotną embolizacją. Do analizy statystycznej wykorzystano program Statistica 12.5. Wyniki: Z analizy statystycznej wynika, że wysokość tętniaka, wielkość szyi, gęstość upakowania i średnica tętnicy macierzystej są czynnikami ryzyka rekanalizacji. Ponadto wykazano istotne statystycznie predyktory objętości rekanalizacji (objętość tętniaka, wskaźnik SR, size ratio – maksymalna wysokość tętniaka podzielona przez średnicę naczynia macierzystego, wskaźnik AR, aspect ratio – największa prostopadła odległość od szyi tętniaka do kopuły tętniaka podzielona przez szerokość szyi tętniaka, maksymalna wysokość tętniaka prostopadła do wielkości jego szyi, a także stosunek głębokości tętniaka do wielkości jego szyi), które same w sobie nie są czynnikami ryzyka rekanalizacji. Wnioski: Jeżeli przedoperacyjnie stwierdza się wyżej wspomniane czynniki ryzyka rekanalizacji, należy rozważyć inne metody leczenia, w tym leczenie mikrochirurgiczne.