Choroby reumatyczne charakteryzują się uszkodzeniem tkanki łącznej – najczęściej na podłożu autoimmunologicznym. Zapalenie wynikające z autoagresji obejmuje różne narządy, a zróżnicowane objawy kliniczne zależą od nasilenia zachodzącego w nich procesu zapalnego. Do najbardziej rozpowszechnionych chorób z tej grupy należą m.in.: toczeń rumieniowaty układowy, reumatoidalne zapalenie stawów, układowe zapalenia naczyń czy zespół Sjögrena. Mogą one wywoływać objawy wynikające z uszkodzenia układu ruchu, narządów wewnętrznych, układu krwiotwórczego, sercowo- -naczyniowego czy oddechowego. W przebiegu chorób tkanki łącznej często dochodzi do zajęcia zarówno ośrodkowego, jak i obwodowego układu nerwowego. Patomechanizm uszkodzenia układu nerwowego w przebiegu układowych chorób tkanki łącznej nie jest do końca poznany i zazwyczaj zależy od tego, z którą chorobą autoimmunologiczną mamy do czynienia. Dysfunkcja obwodowego układu nerwowego może poprzedzać pojawienie się innych objawów, bardziej charakterystycznych dla danej choroby układowej. Pacjenci często najpierw trafiają do neurologa i jeśli w diagnostyce różnicowej nie uwzględni on choroby tkanki łącznej, wówczas wydłuży to ich drogę do prawidłowego rozpoznania i leczenia. W artykule autorzy starają się spojrzeć na wybrane choroby tkanki łącznej oczami neurologa. Przedstawione zostały najczęściej spotykane jednostki neurologiczne – takie jak: udar mózgu, polineuropatie, padaczka oraz demielinizacyjne uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego – jako neurologiczne powikłania tocznia rumieniowatego układowego oraz reumatoidalnego zapalenia stawów.