Podobnie jak w innych dziedzinach medycyny, skuteczność farmakoterapii w neurologii zależy zarówno od czynników psychospołecznych, jak i biologicznych osoby leczonej. Jedną z takich zmiennych jest płeć pacjenta. Mimo że z powodu działań niepożądanych częściej cierpią kobiety, nadal stanowią one mniejszość w pierwszych dwóch etapach badań klinicznych. Skutkuje to fragmentaryczną wiedzą na temat ewentualnej modyfikacji dawkowania leku u kobiet. Artykuł przedstawia zarys różnic międzypłciowych, które należy mieć na uwadze, ordynując terapię farmakologiczną w neurologii. Opisywane różnice w farmakokinetyce leków opierają się m.in. na innym stopniu wchłaniania leków, spowodowanym niższymi wartościami pH w żołądku kobiet i dłuższym pasażem żołądkowo-jelitowym, a także niższej ekspresji glikoproteiny P. Wpływ na działanie leków mają również procesy dystrybucji, odmienne u obu płci, co należy łączyć z różnym w stosunku do mężczyzn udziałem procentowym tkanki tłuszczowej. Dodatkowo różna jest aktywność enzymów metabolizujących substancje egzogenne, co może wynikać z wpływu estrogenów. Również zmniejszona szybkość eliminacji może skutkować niedostatecznym usuwaniem leku z organizmu i działaniami niepożądanymi. W artykule zawarto także przykłady odmienności farmakodynamicznych obserwowanych u kobiet i mężczyzn. Pomijanie różnic międzypłciowych w terapii neurologicznej może skutkować możliwymi do uniknięcia działaniami niepożądanymi, jak również zmniejszeniem skuteczności leczenia. Zrozumienie przyczyn stojących za różnicami w farmakoterapii sprzyja indywidualizacji terapii, a więc lepszym efektom leczenia i zmniejszeniu objawów niepożądanych, zarówno wśród kobiet, jak i mężczyzn.