Cel: Jak dotąd nie został opracowany szeroko dostępny, wystarczająco czuły test diagnostyczny oceniający rokowanie u pacjentów po udarze niedokrwiennym mózgu. Celem niniejszego badania była analiza zmian stężenia MMP-9 i MMP-2 w osoczu jako potencjalnych czynników prognostycznych u chorych z udarem niedokrwiennym mózgu. Metody: Do badania włączono 56 pacjentów z objawami udaru niedokrwiennego utrzymującymi się nie dłużej niż 24 godziny oraz 60 osób zdrowych, bez historii incydentów neurologicznych i/lub zapalnych. Stężenia MMP-2 i MMP-9 oznaczono immunoenzymatycznie przy przyjęciu (czyli w ciągu 24 godzin od epizodu mózgowego) oraz 7. dnia hospitalizacji. Wyniki: Mediana stężenia MMP-9 w udarze mózgu była znacznie niższa niż w grupie kontrolnej, zarówno przy przyjęciu, jak i 7. dnia pobytu w szpitalu. Nie zaobserwowano znamiennych statystycznie zmian stężenia MMP-2 u osób z udarem niedokrwiennym mózgu w trakcie pobytu w szpitalu. Nie stwierdzono również istotnego związku między stężeniami obu MMP i stanem neurologicznym pacjentów z epizodami mózgowo-naczyniowymi. Wnioski: Brak istotnych związków pomiędzy stężeniami MMP-2/MMP-9 i obrazem klinicznym sugeruje, że metaloproteinazy nie powinny być stosowane jako czynniki prognostyczne u pacjentów z epizodami udaru niedokrwiennego mózgu.